Kendimi öyle çaresiz , öyle yorgun hissediyorum ki .. Ne yapacağım , ne olacağım konusunda hiç bu kadar şiddetli endişelerim olmamıştı ezelden beri. Karamsardım her zaman , hala öyleyim. Fakat şu sıralar gelecek mahkumiyetindeyim.
Bir insanın , hiçbir şeyinin olmaması .. Tuhaf , inanılır gibi değil ancak yol ayrımına gelindiğinde , hayallerden sıyrılıp gerçeklere gömüldüğünde .. İşte bu durum çok vahim. Yaşamak adına en ufak bir nedenim , dalım yok. Ölmem için pusu kurmuş manevi birliğim. Cesaretimiz yok . Daha doğrusu yalnızca benim . Çünkü aksi olduğunda , yani beklediğim bir takım kötü içerikli ihtimallerim mevcut tabi. Bunlar tane tane hayatıma sokulduğunda. Herşey karmaşıklaşıyor birden bire. Aklıma gelen başıma geliyor ya bir bir .. Bak sen şu allahın işine !
Bir türlü çözümleyemedim. Ne olduğumu , ne istediğimi , nasıl biri olmam gerektiğine asla karar veremedim. Düşler konusunda fazlasıyla dirayetliydim. Onlara inanma , yok say ! Nasıl olsa mevzu sen olduğunda asla sahiden olmayacaklar. Ama şu görmezden geldiğim ihtimallerin gerçek olma durumu yok mu .. Bir nebze de olsa hayata tutulmamı sağlayabilirdi benim.
Anlatamıyorum ki , kelimelerim yetersiz kalıyor bu gece defterimde. Onlar da üzülüyorlar aslında halime , de dile gelemiyorlar sırf kalbimi kırmamak adına. Ne çare.
Yok olsam diyorum. Böyle gitsem bir yerlere. Hiç tanımadığım biriyle aniden muhabbet etsem mesela. Ki eminim , bir daha bunu denemeyeceğim. Denemek ne kelime , yeltenmeyeceğim.
Çocukluğuma dönüp , yeniden yaşama niyetim var. Zamanı geri alsak , ah keşke bunu başarabilsem.. O zaman belki daha farklı biri olabilirim.
Varlığımdan memnun değilim. Bana ait olamaz diye düşündüğüm her şeyin , gerçekten de bana ait olamamasından ötürü hiç mutlu değilim , inan.
Kendimi kandırıyorum sadece. Cümlelerimdeki serzenişleri fark edemiyor musun ? Duyamıyor musun beni , anlamıyor musun. Çelişkiler, tedirginlikler ... Yarına dair hep bir şüphem var ! Kendime dair beslediğim sayısız kinim .. dudaklarımdan iki güzel cümlenin çıkmasına izin veremeyecek kadar , yaşam güzel tarzında yasaklanmış heceleri dilime dolayamayacak kadar sessizim.
Belki de bunların olmasına izin versem .. İşte , kızarım , kötü olurum asla iyilik etmem inada binerim de bunu yapamam be. Keşke ve belki ' harflerini içeren sözcükleri yazarken kullanmayı tercih ederim. O yokluğa doğru sürüklenen zavallı hayatımda.. Böyle kesin sonuçlar vermeyen cümleciklere yer yok benim. Mutluluğa inanmıyorum ki. Daha doğrusu aşkın da sevginin de mutluluğun da .. Bunlar gibi mükemmel içerikli bir takım içsel fırtınaların var olduğu ve koptuğu konusunda kararlıyım. Yalnızca bana rastlamayacağı hususunda dirençliyim.. Çünkü ne zaman ben bir şey dilediysem .. Hep başkasının oldu. Esasında ona ait kılınan benim dileğim ! kabul edemiyorum ben bunu , Tanrı başkalarına hayatı ödül olarak sundu da , ben neden hep çile çekme halindeyim ? Niçin bütün saçmalıkları benim önüme koydu ve kendimden nefret etmemi sağladı. Böyle kimsesiz olduğum için , bir tek ben mi günahkarım ? Kavrayamıyorum üstadım , İşlediğim suç ne benim. Sakın ama sakın .. Bekle , sabret deme bana ! Şunu anla , bekleyemeyeceğim kadar bekledim . Daha da bir şey istemem bundan sonra. Ben sadece kendime zarar veririm. Kalemim özgürdür ama , bir tek onu kuşatmam. O , içinden ne geçiyorsa.. Utanmadan sıkılmadan yazar. Ben sadece onun henüz büyüyememiş çocuksu ruhuna hayranlıkla bakar , çekilip bir köşeye masumluğunu izlerim.
Ve ben .. Bir şekilde aynı kalacağım. Geleceğim asla gelmeyecek. Yıllar geçecek , yine aynı şeyleri yazacağım , karanlık ve karamsarlık noktasında gelinebilecek en şahane mevkideyim , o nedenle geçen aylar yalnızca daha kısa sürede toprağın altına girmemi sağlayacak. Muhtemelden ziyade şu da kati bir gerçekliktir ki .. Ardımdan yalnızca yazılarım ağlayacak.
